​

რექსიმ გაზით გაგუდვას გადაგვარჩინა

​

         ერთხელ, მე და ჩემი მეუღლე გვიან, შუა ღამე დიდი ხნის გადასული იყო, გაზეთის გამოშვების შემდეგ, სახლში რომ დავბრუნდით. ისეთი დაღლილ - დაქანცული ვიყავით, რომ არაფერი გვიჭამია, პირდაპირ საძინებლისაკენ გავეშურეთ.

       რექსი ყოველთვის სიხარულით ხვდებოდა ჩვენს სახლში დაბრუნებას. ისე გველოდა როგორც დედა საყვარელი შვილის დაბრუნებას.

      იმ ღამით რექსი რაღაცნაირად აფორიაქებული დაგვხვდა. ვიცოდით, რომ ღამის საათებში არც საკვებს იღებდა და არც გარეთ გაყვანას ითხოვდა ხოლმე. ამიტომ ყურადღება არ მიგვიქცევია მისი ქცევისათვის.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

  საძინებელ ოთახში დაძახების გარეშე არ შემოდიოდა, მაგრამ ახლა ტანსაცმლის გახდა არ დამანება, ოთახის გარეთ სალონისაკენ მექაჩებოდა. ვიფიქრე ალბათ უჭირს, საჭმელის მიცემა დაავიწყდათ მეთქი და თავის თეფშზე საკვები დავუყარე. პირიც კი არ დაუკარებია. მიჭირდა დაღლილს ამ დროს მისი გარეთ გაყვანა, მაგრამ მაინც ჩავიყვანე დაბლა გასასეირნებლად.

    ერთი გაიკუნტრუშა, მაგრამ იქვე უკან დაბრუნდა და შარვლის ტოტი მოქაჩა კბილებით, მანიშნებდა უკან დავბრუნდეთო. ის ის იყო გავიხადე და დაწოლას ვაპირებდი, რომ ოთახში დაუკითხავად შემოვიდა და ყეფა დამიწყო. ეხლა კი გავბრაზდი, რა გინდა მეთქი ვუყვირე. შეტრიალდა და ისევ სალონისაკენ გავიდა, მეუღლე გამიბრაზდა.

         -   ასე ჩქარა რომ ამოიყვანე იქნებ საქმე მოთავებული არ ქონდა-ო.

   ძაღლი გასასვლელი კარებისაკენ სრულიადაც არ მიიწევდა, ნახევრად მძინარე თვალებით ძლივს შევამჩნიე, რომ სამზარეულოში შერბოდა და გამორბოდა, თითქოსდა მანიშნებდა

        - მომყევი-ო.

       ოჯახური საჭმელი უყვარდა ვიფიქრე ალბათ ძაღლების სტანდარტული საჭმე-ლი არ მოსწონს და რაღაცას მთხოვს მეთქი. გაზქურის მახლობლად ტრიალებდა და წარმოვიდგინე რაღაც კერძი ელანდება - მეთქი.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

        სურათზე:  რექსი ყოველგვარი კამათის გარეშე ასრულებს მისთვის მიცემულ

                                                                                 ბრძანებებს

   ოთხთვალიან გაზქურაზე არაფერი იდო და ის იყო რექსიზე გაბრაზე-ბულს სილის გაწვნას ვუპირებდი, რასაც არასდროს არ ვაკეთებდი, რომ უცებ ცხვირის ნესტოებში გაზის მძაფრი სუნი მეცა.

   ეხლა მივხვდი, თუ რამხელა ბრიყვი ვიყავი. მეუღლეს ვუხმე და ფრთხილად კარ-ფანჯრების სასწრაფოდ გაღება ვთხოვე, ისე რომ რაიმე სახის ხახუნი არ წარმოშო ბილიყო. ავუკრძალე სინათლის ანთება, რომ სახლში დაგროვილი გაზი არ აფეთ ქებულიყო. მოხუცი დედა და შვილები გავაღვიძე, რათა დავრწმუნებულიყავი იმაში, რომ ისინი გაზით გაგუდული ან მოწამლულიარ იყვნენ. მეუღლე მე-ზობლების გასაფრთხილებლად გავგზავნე და სახანძრო რაზმი გამოვიძახე ყოველი შემთხვევისათვის.

        სახანრო რაზმს გასაკეთებელი არაფერი დარჩა, როცა ოჯახში ჯერ კიდევ დარ ჩენილი გაზის რაოდენობა შეამოწმეს, ოფიციალურად განგვიცხადეს, რომ შე-საძლოა აფეთქება მომხდარიყო ან საერთოდ აღარ გაგვიღვიძებოდა.

        ეხლა გამოვფიხზლდი და იქვე მშვიდად კუთხეში მჯდარ რექსისკენ გავქანდი. ვეხვეოდი, ვკოცნიდი, მხსნელს ვეძახდი და სპონტანურად ვპირდებოდი მთელი მისი სიცოცხლის განმავლობაში დელიკატესებით გამოვკვებავდი.

         სხვა დროს რექსიმ კიდევ ერთხელ დაგვიმტკიცა, რომ ძაღლი ყველაზე ერთ-გული მეგობარია ადამიანისა. ეს ასე მოხდა.

​

გოგონები აშკარა დახრჩობას გადაარჩინა

​

        ქინერეთის ტბის სანაპიროზე ვისვენებდით. მეგობრებთან ერთად წყლის ნაპი რას ბანქოს თამაშში ვიყავით გართულნი. ჩვენგან 4 - 5 მეტრის დაშორებით ეჯახებოდა წყლის ტალღები სანაპიროს. 50 -60 სმ სიღრმის წყალში ჩემი 12 წლის ქალიშვილი ნანა და იმავე ასაკის ძმისშვილი მედეა, რომელიც დღეისათვის ბიოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორია ისრაელში - ჭყუმპალაობდნენ და კის კისებდნენ.

         მათი ხმა უეცრად ჩაჩუმდა. აქამდე ჩვენს გვერდით მშვიდად მთვლემარე რექ სი წამოხტა და შურდულივით გაქანდა წყლისაკენ. როცა წყალში შეტოპა მხოლოდ მაშინ შევნიშნეთ გოგოების გაუჩინარება. ელვისებურად წამოვხტი და რექსის მივყევი. როცა ჩაყვინთა, დავინახე რომ გიჟივით ცდილობდა წყლის ზედაპირზე ამოსვლას.

         ჩემს თვალწინ დრამა თამაშდებოდა, გოგონები წყლის ქვემოთ ორმოში ჩავარ დნილან, ცურვა არ იციან, ორივე რექსიში ხედავს მშველელს და ორივე ხელით მას ეპოტინებიან. ძაღლმა ვერც მათი ამოყვანა შესძლო და ვერც თავის დახსნა მათი ხელებიდან. ჩავყვინთე და ჯერ ერთი, მერე მეორე ბავშვი ამოვაგდე ორმოდან. მათ უამრავი წყალი გადაეყლაპათ, საბედნიეროდ ქინერეთის ტბის წყალი მტკნარია და არა მარილიანი. (მის წყალს სვამს ისრაელის მოქალაქეები).

         აი რა მოხდა. ქინერეთის ტბის სანაპიროზე მრავლადაა წყლით დაფარული პა-ტარ-პატარა ორმოები. გამოცდილი მცურავები მას საერთოდ ვერ ამჩნევენ ხოლმე. ჩვენმა გოგოებმა სიცილ-კისკისში ვერ შენიშნეს, რომ ერთი მათგანი ჩავარდა ამ ორმოში, მერე კი მეორე ჩაითრია. რექსიმ მათი გაჭირვება იმწამსვე შენიშნა. რომ არა ის, ჩვენ ბანქოს თამაშში გართულები, კარგა ხანს ვერ შევამჩნევდით მათ გაუჩინარებას.

        ქინერეთის ტბაზე მუდმივადაა წყლის ქვეშა დინებები და ის იმდენად ძლიე-რია, რომ ფეხზე არა მდგარ გოგოებს რამდენიმე წუთში ჩაითრევდა და ტბაში უფრო ღრმად შეაცურებდა. რექსიმ დამანახა მათი გაუჩინარების ადგილი და ამიტომ შევძელი მათი დროულად გადარჩენა.

 

ყველაზე უკეთესი პირადი მცველი

​

         ზემოთ უკვე ავღნიშნე, რომ რექსი თან დამყავდა ხოლმე. ხშირად მომყვებოდა ხოლმე სამსახურში. არაფრით არ მაწუხებდა. რედაქციაში ჩემი სამუშაო მაგიდის მახლობლად, ჩემს ფეხებთან ახლოს იწვა და თვლემდა ხოლმე. როგორც კი ვინ მე უცხო შემოვიდოდა ჩემთან, იქვე ყურებს დაცქვიტავდა და საბრძოლო პო-ზიციას იჭერდა. ასე, პირდაღებული და გრძელი ენაგადმოგდებული იჯდა ხოლმე გაუნძრევლად.

        ჩემი სტუმრის არც ერთი მიმიკა და მოძრაობა არ გამოეპარეოდა. ერთხელ ჩემთან სასაუბროდ ჩემი მეგობარი პოეტი იოსებ კრიხელი მოვიდა აშდოდიდან. ის ჩემი საწერი მაგიდის მეორე მხარეს, ჩემს საპირისპიროდ იჯდა და ასე ვსა უბრობდით. რექსი ჩემს გვერდით მშვიდად იჯდა და ჩვენს საუბარს ისმენდა.

           იოსებმა იხუმრა  -  რად გინდა ეს სათამაშო ძაღლი რომ მოგიყვანია რედაქ-ციაში-ო. რექსიმ იქვე დაიჭირა ამ სიტვების ინტონაცია და იმასაც მიხვდა, რომ საუბარი მას ეხებოდა. რაიმე სხვა რეაქცია არ მოუხდენია.

    -   არაფერი შეგეშალოს-მეთქი, ვუთხარი იოსებს. ცოტა გამიბრაზდი და დაინა-ხავ-მეთქი  მის რეაქციას.

          იოსებმა ბავშვური გულუბრიყვილობა გამოიჩინა და ჩემთან საუბარში ცო--ტა ხმას აუწია. თითქოსდა ჩემზე გაჯავრებული იყო.

           დედა, რაც ამის შემდეგ  მოხდა, ჩემს ცხოვრებაში არ დამავიწყდება.

           რექსიმ ჩემი გვერდიდან ისკუპა, მაგიდას გადაახტა და იოსებს ყელში ეცა.წა-მებმა ითამაშა თორემ ყელს გამოჭამდა. გიჟივით ვუყვირე, ხახაში ვეცი და მისი ბასრი კბილები ჩემი თითებით დავფარე. იოსებს მკვდრის ფერი ედო სახეზე, მე კი კინაღამ ინფარქტმა დამარტყა.

​

კიდევ ერთი შემთხვევა

​

        ესეც რედაქციაში მოხდა. ჩვენი ოფისი მაშინ ქვედა სართულზე, ქუჩის დონეზე მდებარეობდა. რექსი ჩვეულებრივად ჩემს გვერდით იატაკზე იწვა და თვლემდა. მოულოდნელად წამოხტა, კარებისკენ გაქანდა, გააღო (მას სრულიადაც არ უჭირდა ამის გაკეთება) გარეთ შურდულივით გავარდა.

         ვიგრძენი რაღაც უბედურება მოხდებოდა და მეც უკან მივყევი. ქუჩა მანქა-ნებით იყო გადატვირთული, ისინი ნელი სვლით მიდიოდნენ. რექსი ერთერთ მანქანას მიახტა. მძღოლს კარის ფანჯარა ღია ჰქონდა. ღმ-რთმა ქნადა მან რექსი დაინახა და მოასწრო ფანჯრის აწევა.

         რექსი შეახტა მანქანას და თავისი უზარმაზარი და ბასრი კბილებით მის ჩამტ-ვრევას ცდილობდა. წარმოდგენილი მაქვს თუ რა განცდები ჰქონდა იმ დროს მანქანის მძღოლს.

        მანქანას რომ მივუახლოვდი სახტად დავრჩი. საჭესთან იჯდა კაცი, რომელსაც ჭირივით ვძულდი და სიამოვნებით დამახრჩობდა მის ხელში რომ აღმოვჩე-ნილიყავი. მიუხედავად ამისა, რექსის ვეტაკე და მანქანას მოვაშორე.

​

რექსისგან  დაცილება

​

        რექსი 9 წლის იყო და როცა ჩვეულებრივად "საძოვრად" გავუშვი. ვისაც ძაღლი ყოლია იცის, რომ ძაღლებს სასიცოცოხლოდ სჭირდებათ ბალახებისა და მცენა-რეულობის დაყნოსვა. ეს მათ თავიანთი სხეულის სამკურნალოდ სჭირდებათ, ისევე როგორც ადამიანებს წამლის მიღება.

       სახლში რომ დაბრუნდა შევატყვე თავს კარგად ვერ გრძნობდა, იქვე ვეტერი-ნართან გავაქანე. გასინჯა. მოწამლულია და 2-3 დღეში თუ არ გამოკეთდა, დაიღუპებაო. თან ამ საწამლავის საწინააღმდეგო არაფერი გაგვაჩნია და ექიმები უძლურნი ვართო.

        იმ დღეებში რექსის გვერდიდან არ მოვშორებივარ, ყველაზე დელიკატურ საჭ-მელებს ვუმზადები. პირიდან გადმოსულ თეთრი ფერს დუჟს ვწმენდდი და ვასუფთავებდი.

   მესამე დღეს საჭმელს პირი აღარ დააკარა და ახლა ნამდვილად შევშინდი. მეუღ-ლესთან ერთად ექიმ ვეტერინარის კლინიკისაკენ გავქანდით.

    მანქანიდან გადმოყვანა რომ დავაპირე, რექსი გამიძალიანდა. ეს პირვე-ლად მოხდა, ყოველთვის მანქანიდან გადმოხტომას მასწრებდა, ისეთი გამომეტყ-ველება ჰქონდა თითქოსდა უკან მანქანაში დაბრუნება აღარ ეღირსებოდა. ყელ საბამში ხელის ჩაჭიდება დამჭირდა, რომ მანქანიდან გადმოსულიყო. კლინიკი საკენ რომ მიმყავდა სულ უკან მანქანისაკენ იყურებოდა და უკან გაბრუნებას ცდილობდა.

          ექიმმა გასინჯა და უცერემონიოდ მითხრა: ძალიან ცოტა ხანი დარჩა და ტყუ-ილად იტანჯებაო. ის საშინელ ტკივილებს განიცდის და ჯობია დავაძინოთო. მე შეიძლებოდა გამჭირვებოდა ექიმის სიტყვების გაგება, მაგრამ რექსი იქვე მიხვდა, რომ ლაპარაკი მის სამუდამო დაძინებაზე იყო და თვალიდან ცრემლი გადმო უგორდა.

           ამის დანახვამ მეც და ჩემი მეუღლეც აგვატირა. მე ვღრიალებდი და ექიმს ვეხ ვეწებოდი ოღონდ რექსი გადამირჩინე და არაფერს არ დავიშურებ-მეთქი.

          უნდა გენახათ როგორი თვალებით გვიცქერდა ძაღლი, თითქოსდა გვემშვი დობებოდა, თვალები ეხუჭებოდა, მაგრამ თავს ძალას ატანდა, რომ ისინი საბო-ლოოდ არ დაეხუჭა და არ დაგვცილებოდა. ატირებულმა და თვალცრემლიანმა ჩავიხუტე მისი თავი. ასე დალია მან სული ჩემს მკლავებში.